Σημείο Καμπής…

του ΚΚ2

«Διαβάζοντας» τις εξελίξεις, πιστεύω ότι μάλλον φτάσαμε στο σημείο καμπής για το ΣΥΡΙΖΑ, κάτι σαν το τελευταίο σημείο μη επιστροφής. Αυτό έγινε με το συνδυασμό της απόπειρας πενταήμερης του πεντηκοντατετραμελούς στην Πάρο καθώς και με τις ακροβασίες για αντιστάθμιση ΕΚΑΣ και παροχές οι οποίες δεν υπάρχουν.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως τα πράγματα είναι καλά. Τουναντίον, ενέχει τον κίνδυνο να τεθούν σε ενέργεια plan B’s τα οποία δεν ξέρουμε για εκλογικά ή άλλα σενάρια τα οποία θα τραυματίσουν τη χώρα, σε αντικατάσταση ενός «ομαλού» -o Θεός να το κάνει- σεναρίου διακυβέρνησης, έστω και βάζοντας φόρους σαν τρελοί και υπογράφοντας ακόμα και τις χαρτοπετσέτες των δανειστών. Όπως φάνηκε, τέτοια σενάρια παράγονται με ευκολία από τους διαταραγμένους της Κουμουνδούρου, σε αντίθεση με άλλα σενάρια για την ανάταξη της χώρας η οποία φυσικά και δεν τους ενδιαφέρει.

Χριστιανικός σκοταδισμός ή Ισλαμικός διαφωτισμός;

 

Αν υπερασπιστούμε τον ιερέα, η μπουρζουαζία θα μας πει σκοταδιστές. Αν σιωπήσουμε, θα θεωρηθεί ότι απενοχοποιούμε τα χτυπήματα όταν αυτά γίνονται σε ανθρώπους που (εδώ και καιρό) τους έχουμε βάλει πάνω κάτω στο ίδιο τσουβάλι με τους θύτες. Η σιωπή και η ενδεχόμενη αμηχανία φανερώνουν ένα πράγμα, το οποίο καθιστά τους ανοήτους της «από εδώ» πλευράς όμοιους με τους κομμουνιστές της «από εκεί» πλευράς: ότι δεν χωράνε όλα τα πράγματα σε καλούπια, με βάση τα οποία σκεπτόμαστε και ερμηνεύουμε τον κόσμο.

Βλέπω ότι τα φιλελεύθερα αστικά τεϊοποτεία σιωπούν. Δεν βλέπω, επίσης, τον π. Jacques Hamel να μπαίνει σε εξώφυλλα και εικόνες προφίλ – το εξουσιαστικό χριστιανικό «discourse» (ο Θεός να το κάνει), δισχιλιετούς διάρκειας, αρκούντως ενοχλητικό και δύσοσμο για το δημοκρατικό μας αισθητήριο, καθιστά αδύνατη την καθοσίωση ενός ογδονταεξάχρονου ιερέα στην κοινή συνείδηση που, τόσο εύγλωττα κόπτεται διαδικτυακώς για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, των μεταναστών, των ψυχοπαθολογικο-αναξιοπαθούντων (sic) κ.α. – και ορθώς (έστω και διαδικτυακά, αλλά όσο μπορεί ο καθένας μας, τι να κάνουμε τώρα).

Το Σύνταγμα και η Αλογόμυγα…

Του ΚΚ2

Αφού τελείωσε το θέμα της απλής αναλογικής όπως τελείωσε και με στρατηγική ήττα του κ. Τσίπρα στο άμεσα διαχειρίσιμο πολιτικό μέλλον, νέο πεδίο σοκ και δέους εμφανίστηκε από το πουθενά ενώ η χώρα συνεχίζει να «αιμορραγεί»: Η αναθεώρηση του Συντάγματος.

Συμπέρασμα; Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Δεν ησυχάζει.

Έχουμε αναφερθεί πολλάκις σε δυο πράγματα.

Το πρώτο είναι το ότι το Σύνταγμα της χώρας σε πολλά άρθρα του προσπαθεί να κάνει μικροδιαχείριση θεμάτων και μέσω μιας τέτοιας εξειδίκευσης τα δεσμεύει εσαεί (εφόσον θέλει αυξημένη πλειοψηφία και λογικό, το Σύνταγμα δεν είναι για να αλλάζει κάθε τετραετία) προς ζημία της χώρας.

Και τούτο διότι όσο πιο εξειδικευμένη είναι η συνταγματική επιταγή, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, να καταστεί θεσμικό βαρίδιο οπισθοδρόμησης και τελικά να ζημιώνει τη χώρα χωρίς λόγο, καθιστάμενη ταυτόχρονα και τοτεμικό ταμπού γύρω από η  το οποίο θα συνωστίζονται οι δυνάμεις της υστέρησης και της οπισθοδρόμησης. Κλασικό παράδειγμα η καθολική απαγόρευση και η λυσσαλέα αντίδραση κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Το δεύτερο είναι η τακτική του Κυρίου Τσίπρα να μπαχαλοποιεί τη δημόσια σφαίρα με ένα συνδυασμό «σοκ και δέους» εναλλασσόμενο και με την τακτική της ενοχλητικής αλογόμυγας, επιλέγοντας στόχους με ενεργούμενα υψηλής συναισθηματικής φόρτισης και ταυτόχρονα χαμηλής συναισθηματικής νοημοσύνης (ή μήπως το ένα φέρνει το άλλο;). Έτσι, είδαμε πως από τη στιγμή που εμφανίστηκε για κακή τύχη της Ελλάδος στο πολιτικό προσκήνιο, όλες του οι ενέργειες ήταν αυτές είτε ενός διαλυτικού σοκ και δέους (πχ τον «Δεκέμβρη» του 2008 και από το 2011 και μετά έκανε πάρτι) ή μιας συνεχούς ενόχλησης (τρικλοποδιές σε ιδιωτικά και δημόσια έργα εκμεταλλευόμενος ένα φιλικό προς αυτόν θεσμικό μηχανισμό και ένα ούτως ή άλλως επιθετικά απαγορευτικό αλλά και αχανές θεσμικό πλαίσιο).

Όλα του γάμου δύσκολα…

του ΚΚ2

Αυτό το -σκληρό- καλοκαίρι θα μείνει στη μνήμη πολλών για την πύκνωση του χρονισμού των τραγικών γεγονότων που λαμβάνουν  χώρα. Μιλάμε για πολλά, σημαντικά γεγονότα τα οποία ενώ άλλοτε θα θέλαμε καιρό για να τα αφομοιώσουμε, σήμερα συμβαίνουν καταιγιστικά γρήγορα, σαν Χολυγουντιανή περιπέτεια με μπόλικες εκρήξεις, καταστροφές και κυνηγητά. Μόνο που εδώ οι Απώλειες είναι αληθινές, όπως και ο θρήνος των (επί)ζώντων για τους τεθνέωτες, κοντινούς και μη.

Ταυτόχρονα όμως με τα γεγονότα, οι οξυδερκείς παρατηρητές ανησυχούν και για ένα άλλο λόγο: Υπάρχει διεθνώς μεγάλο έλλειμμα ηγεσίας το οποίο κρίνεται ως ανεπαρκές να διαχειριστεί μια τόσο πολυσχιδή γεωπολιτική κρίση, εξ ου και η καταιγίδα -λένε- ετερόκλητων γεγονότων. Όπου σε διάστημα λίγων εβδομάδων έχουμε μπαράζ επιθέσεων εναντίον στόχων πολιτών από αυτόκλητους ενεργούμενους του ακραίου Ισλαμικού φονταμενταλισμού (H Γερμανία περνάει δύσκολες ώρες όπως και η Γαλλία πριν από λίγες μέρες), συνεπικουρούμενη από αναβράζουσα πολιτική αναταραχή. Με μεγάλο ηθικό και χρηματικό κόστος στη Μεγ. Βρετανία λόγω του χαζού δημοψηφίσματος του Brexit και βέβαια πιο βίαια στην (παραδοσιακά βίαιη) Τουρκία λόγω… πραξικοπήματος! Το 2016!

Έτσι, ξαφνικά, το οικονομικό θαύμα της Γηραιάς Αλβιόνος η οποία είχε μείνει προσώρας αδιάβροχη από τις υστερικές ομφαλοσκοπήσεις της γηράσκουσας ηπείρου («the continent» όπως τη λένε), χάνει τη λάμψη του στη σκέψη και μόνο ότι το συγκεκριμένο οικοδόμημα μπορεί να περιέλθει στα χέρια ενός συριζαίου σε ψυχή και νοοτροπία μελλοντικού Corbin, και σε μια χώρα εκτός Ενωμένης Ευρώπης! Όπως αντίστοιχα και η λάμψη του μακράν ασταθέστερου οικονομικού θαύματος του Ισλαμικού καπιταλισμού δια χειρός Ερντογάν  φαίνεται πως τελικά δεν μπορεί να αντισταθμίσει την θεσμική, κοινωνική και πολιτισμική υστέρηση της σύγχρονης Τουρκίας. Με τους φαντάρους να πυροβολούν με πολεμικά όπλα άοπλους πολίτες και οι συγκεκριμένοι πολίτες σε αντίποινα να φέρονται μέχρι και ότι… αποκεφαλίζουν παραδοθέντες στρατιώτες φωνάζοντας θρησκευτικά (!!!) συνθήματα.

Πρωθυπουργός των Εφήβων

 

Στην εισαγωγή της πρόσφατης συνέντευξης του πρωθυπουργού, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια παρουσίαση του εαυτού του, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, κάνοντας αναφορά στο τι έμαθε όλο αυτόν τον καιρό βρίσκεται στην θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας.

Τι έχετε μάθει από τον 1,5 χρόνο της διακυβέρνησης, τον ρώτησε ο δημοσιογράφος. «Σίγουρα έχω μάθει ότι, το να είναι κανείς στην κυβέρνηση της χώρας, έχει στην πράξη πολύ μεγάλη διαφορά απ’ ότι θεωρητικά μπορεί να πιστεύει ότι σημαίνει αυτό», απάντησε.

Ένας άνθρωπος 41 ετών που είναι από μικρή ηλικία στο χώρο της πολιτικής, το 2006 υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, το 2009 βουλευτής και πρόεδρος κόμματος και από το 2012 αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακόμα δεν έχει αντιληφθεί τη διαφορά του να είναι κάποιος στην κυβέρνηση;!! Κατανοώ πως όποιος δεν έχει κάτσει στη θέση του πρωθυπουργού δεν μπορεί να ξέρει επιμέρους πράγματα που θα αντιμετωπίσει, αλλά, ούτε τα βασικά; Τη διαφορά της ευθύνης απέναντι σε εκατομμύρια πολίτες, απ’ ότι την ευθύνη του εαυτού σου;

Συνέχισε, «Όταν βρίσκεσαι στη δύσκολη θέση να παίρνεις αποφάσεις που δεν αφορούν το δικό σου μέλλον, αλλά αφορούν το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων, την πορεία μιας χώρας, είσαι αναγκασμένος πολλές φορές να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο αρνητικές επιλογές και να κρίνεις πιο είναι η λιγότερο αρνητική. Να παίρνεις αποστάσεις από αυτό που θα ήθελες να πετύχεις και να προσεγγίζεις το εφικτό»

Επειδή μέχρι και η κουτσή Μαρία ξέρει το γνωστό «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», μου κάνει εντύπωση πως δεν τον γνωρίζει ο κ. Τσίπρας. Εκτός εάν μέχρι τώρα δεν είχε βρεθεί ποτέ στη δύσκολη θέση να πάρει δύσκολες αποφάσεις που αφορούσαν ζωές άλλων, πέραν αυτών που αφορούσαν το δικό του μέλλον.  Εξ’ ου και η πολιτική του καριέρα και ανέλιξη, εξοβελίζοντας από το κόμμα του όλους όσους θα τον εμπόδιζαν για την εξουσία, ακόμα και παλιούς και άξιους συντρόφους του.

ΑΥΤΟΙ, ΝΑΙ ΑΥΤΟΙ

 

ΑΥΤΟΙ, ΝΑΙ ΑΥΤΟΙ:
Αυτοί που συνειδητά επέλεξαν δύο φορές τους ακροδεξιούς για συνοδοιπόρους τους.

Αυτοί που δεν αρνήθηκαν τη ψήφο των φασιστών αλλά τη προσμετρούσαν.

Αυτοί που κυβερνούν με καθεστωτικό τρόπο και συνεχείς ΠΝΠ.

Αυτοί που συμπεριφέρονται ως αθώες περιστερές αλλά αποκαλύπτονται περισσότερο λασπωμένοι από τους παλιούς

Αυτοί που καταργούν ανεξάρτητες αρχές και απειλούν με θάψιμο κάτω από τη γη.

Αυτοί που κουνούν το δάχτυλο στο παλιό και το έχουν υπουργοποιήσει.

Αυτοί που φέρνουν ολόκληρα νομοθετήματα ως δήθεν μικρές τροπολογίες.

Αυτοί που έχουν αλλοιώσει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου.

Αυτοί που απροκάλυπτα θέλουν να ελέγξουν την τέταρτη εξουσία.

Αυτοί που ποδηγετούν και υποδεικνύουν στη τρίτη εξουσία.
………

Αυτοί, ναι αυτοί, μιλούν και καλούν σε προοδευτικά μέτωπα…..

Ποιος έχασε τη ντροπή για να τη βρουν;;;;

Κορίτσια Της Συγγνώμης

 

Αυτός είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού των αδελφών Κατσιμίχα. Αναφέρεται «στις κοπέλες που με αγάπησαν, κάτι χλωμές κάτι χοντρούλες με γυαλιά», ένας ύμνος -και μία συγγνώμη ταυτόχρονα- στις λιγότερο ευειδείς που εξαιτίας της όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακής εξωτερικής τους εμφάνισης «ένα σωρό “τελειώσαμε” η ζωή τους».

Περί συγγνώμης λοιπόν σήμερα ο λόγος και πώς αλλιώς; Χθες άλλωστε συνέβη κάτι εξαιρετικό, κάτι το ασύλληπτο, ένα από εκείνα τα φαινόμενα που η μοναδικότητά τους είναι τέτοια που μόνο με την ενσώματη ανάληψη στους ουρανούς του χθες εορτάζοντος προφήτου Ηλία μπορεί να παραβληθεί: χθες βρέθηκε υπουργός της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (η οποία συνεπικουρείται από τους αφανείς ελέω διακριτικότητας εταίρους ΕΚ και ΧΑ) ο οποίος ζήτησε συγγνώμη!

Αρχικά διαβάζοντας την είδηση, ομολογώ πως κόμπιασα. Θεώρησα πως κάτι δεν κατάλαβα καλά ή κάτι δεν ήταν σωστό σε αυτό που έβλεπα. Κι όμως, τίποτε από τα δύο. Ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής κύριος Νίκος Μουζάλας ζήτησε συγγνώμη από τον πρώην υπουργό Προστασίας του Πολίτη και τότε αρμόδιο για τα σχετικά ζητήματα μετανάστευσης Νίκο Δένδια. Συγγνώμη, που διαδήλωνε εναντίον του για τις συνθήκες στα προαναχωρησιακά κέντρα, διότι δεν γνώριζε τότε ότι δεν ευθυνόταν ο Δένδιας αλλά υπήρχε κάποια εμπλοκή με το Ελεγκτικό Συνέδριο και τα οικονομικά.

Ο κεραυνοβόλος έρωτας του κ. Τσίπρα με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι

 

Ακούω σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για τις «δημοκρατικές», «προοδευτικές» δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ) τις οποίες καλούσε να στηρίξουν το νομοσχέδιο και να ψηφίσουν το νέο εκλογικό νόμο που ο ίδιος έφερε στη Βουλή.

Από πότε το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ γίνανε «δημοκρατικές» και «προοδευτικές» δυνάμεις; Απ’ όσο θυμάμαι 2 χρόνια τώρα (παραπάνω για το ΠΑΣΟΚ), τα κόμματα αυτά ήταν μνημονιακοί, υπάλληλοι συμφερόντων, τρόικα εσωτερικού, εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού και πολλά άλλα και ως τέτοια, ο Τσίπρας απέκλειε κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί τους.

Ενδεικτικά, ο ίδιος ο Τσίπρας για το ΠΟΤΑΜΙ έλεγε πως «θέλει να είναι συμπληρωματική δύναμη στο μνημονιακό κατεστημένο» και πως «δημιουργήθηκε για να αρδεύσει τον μνημονιακό χώρο και όχι να αποτελέσει δύναμη ανατροπής»

Επίσης, το 2015, ο Αλέξης Τσίπρας φωτογράφιζε τα δύο αυτά κόμματα ως «εγγυήτριες δυνάμεις της τρόικας και της ολιγαρχίας» , τις οποίες (η τρόικα και η ολιγαρχία) είχαν σκοπό να τα βάλουν στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (ό, τι να ναι). Ακλόνητος όμως καθώς ήταν αυτός στην πορεία του για την ανατροπή δήλωνε πως «εμείς με την τρόικα δεν συγκυβερνάμε. Ούτε εκπροσώπους των απόψεων της τρόικας θα δεχθούμε να έχουμε στο υπουργικό μας συμβούλιο. Τελεία και παύλα»

Ως προοδευτικό κόμμα λοιπόν και αδέσμευτο από το παλαιό (ενώ όλο το ΠΑΣΟΚ είχε μεταναστεύσει στο ΣΥΡΙΖΑ), ο ΣΥΡΙΖΑ και πιο συγκεκριμένα ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας, επέλεξε και συμφώνησε (ίσως και προ εκλογών) να  συγκυβερνήσει με το «αναγκαίο καλό». Τους «νέους» και «άφθαρτους» εκ της ΝΔ, Ανεξάρτητους Έλληνες.

Πραξικόπημα Ερντογάν ή η συνωμοσία ως πανάκεια

 

Με αφορμή μία, αρκετά διαδεδομένη και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, εκδοχή που θέλει τον Recep Tayyip Erdoğan υποκινητή του στρατιωτικού πραξικοπήματος που έλαβε χώρα στην Τουρκία με σκοπό να τον ανατρέψει (επίτηδες η πρόταση σε αυτή τη σύνταξη) πριν από λίγα 24ωρα, κρίνω σκόπιμο ένα δύσκολο, ομολογουμένως, εγχείρημα: αφενός να συγκεντρώσω, στο μέτρο του δυνατού, εκείνα τα χαρακτηριστικά και τις αντιφάσεις που συγκροτούν την κοσμοθέαση αλλά και την ψυχοσύνθεση του homo adversus pactumus (ήτοι, του αντι-μνημονιακού, ως εκείνου του κρίκου που συνδέει στη χώρα μας εκ διαμέτρου αντίθετους μεταξύ τους πολιτικούς χώρους). Αφετέρου να υπενθυμίσω ορισμένες βασικές αρχές, βασικές γιατί τις επιβεβαιώνει η πολιτιστική διαδρομή του δυτικού κόσμου μέσα στους αιώνες. Εξίσου βασικές γιατί το χρονικό διάνυσμα μας δίνει την πολυτέλεια να τις θεωρούμε δεδομένες.

Προσπερνώ την, φύσει και θέσει (ή μήπως όχι…;) εγγενή αντίφαση του να ανήκει κάποιος στο χώρο της αριστεράς στην Ελλάδα και να προκρίνει, εμμέσως πλην σαφώς, το στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στην τουρκική κυβέρνηση με το αιτιολογικό ότι είναι αυτή που είναι. Ακόμη περισσότερο, προσπερνώ την ανοχή μεγάλου μέρους του λεγόμενου μεταρρυθμιστικού χώρου απέναντι σε μια στρατιωτική κίνηση που στρέφεται ενάντια στο πολίτευμα προκειμένου να ανατραπεί η φαυλότητα της (εκλεγμένης) κυβέρνησης. Τουτέστιν, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά με μειλίχεια, αστική επένδυση. Αφήνω εντελώς στην άκρη τις ζητωκραυγές της ακροδεξιάς. Υπάρχει ακόμη ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού που βρίσκεται εν ζωή και έχει εναργή μνήμη του τρόπου με τον οποίο ένα στρατιωτικό πραξικόπημα μεταφράζεται σε πραγματικά δεδομένα. Αυτό που αξίζει να ανιχνεύσουμε είναι μία ακόμη, εξίσου εγγενής, αλλά αρκετά βαθύτερη, αντίφαση: εκείνη που από τη μία προκρίνει το δημοψήφισμα ως την κορωνίδα της λαϊκής βούλησης και από την άλλη, παραβλέποντας την κινητοποίηση των Τούρκων που έσπευσαν να υπερασπιστούν το (με τους γνωστούς τρόπους, σύμφωνοι) κεκτημένο της πολιτικής επιλογής (έστω και νοθευμένης) της πλειοψηφίας του εκλογικού τους σώματος (προπηλακίζοντας βάναυσα, ακόμα και σκοτώνοντας, τους στρατιωτικούς που εκτελούσαν τις διαταγές των πραξικοπηματιών), αναζητά μία συνωμοσιολογικού τύπου ερμηνεία η οποία εκτείνεται γενικώς και αορίστως, εις το διηνεκές.

Περί Plan B

 

 

Ο Αλέξης Τσίπρας, στη συνέντευξή του, μας δίνει και επίσημα ξεκάθαρη εικόνα για το τι συνέβη τους 6 υπερήφανους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Πριν η κουβέντα φτάσει στο Plan B, μας ενημερώνει πως, ως κυβέρνηση, είχανε «φτάσει σε ένα υψηλό σημείο προετοιμασίας γι’ αυτό που θα ακολουθούσαμε…»

Όταν το θέμα της συζήτησης φτάνει στο σχέδιο β, μας διαβεβαιώνει πως δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο εξόδου από το ευρώ, αλλά η «έγνοια να δούμε τι θα συμβεί σε αυτή τη χώρα εάν, πέρα από τις δικές μας προθέσεις, ή, διαθέσεις, βρεθούμε, είτε από ένα ατύχημα, είτε από τις επιδιώξεις των εταίρων μας, εκτός ευρωζώνης».

Γι’ αυτό το λόγο, είχε ζητήσει από τον τότε αρμόδιο υπουργό οικονομικών να του δώσει μια εικόνα τι θα συνέβαινε εάν η χώρα έβγαινε εκτός ευρωζώνης. Όταν έλαβε το περιεχόμενο αυτής της μελέτης, συνεχίζει, «τότε, ίσως ένας από τους λόγους που συνέτεινε, όχι ο βασικός γιατί ήταν πολύ άλλοι, η αρχική μου επιλογή, το όραμά μου για τη θέση της χώρας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά ένας από τους λόγους που είπα μέσα μου πως πρέπει να κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για να μην βρεθούμε εκτός ήταν και αυτά τα οποία διάβασα».

Εδώ να κάνουμε μια παύση και να σχολιάσουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας, τι στιγμή που ζητά να τον ενημερώσουν τι θα συμβεί εάν η χώρα βγει από το ευρώ, είναι ήδη πρωθυπουργός της χώρας αυτής, μιας χώρας η οποία βρισκόταν ήδη 14 χρόνια εντός ευρώ και ο ίδιος 41 ετών.